ACİZANE BİR TEFSİR

    

  Sevgi belki de yazacağı en reva duyguydu kalemimin. Ne miydi sevgi? Korkuydu sevgi ve o korku sonucunda ya sevenin ya da sevilenin avucuna dökülen gözyaşıydı. Ama sonra başka bir dünyada buluşunca, birbirlerine sımsıkı sarılınca birbirlerinin omuzlarına dökülen sevinç gözyaşlarıydı. Belki de sevgi kollarının arasına huzurdan başka bir şey koymadığın dar bir dünyaydı, sırf sevdiğin kişiye sımsıkı sarılıp hiç ayrılmamak için kurulan bir dünya. Sevgi tükenmeyen bir gıdaydı. İki tarafıda tükettikçe büyüten bir gıdaydı sevgi.

     Sahi sevgi neydi?
Sevgi kuru kara parçasının gölün akan koylarına muhtaç olmasıydı ve o akan koylardan kurumuş kara parçasının hayat bulup yeniden çiçek açmasıydı. Gölün ise karşısında onun eseri olan bir manzarayı kaydetmesiydi sevgi.
"Bütün İnsanlar kendileri için harcadıkları düşünceyle değil, insana verilen sevgiyle yaşar." dedi Tolstoy. Seven yürek için mantık diye bir şey yoktu sahiden. Seven insan sevilen için tüm hayatını heba etmeyi reva görebiliyor. Asla yapmam, dediği şeyleri sevgisine olan esaretinden yapabiliyor. Sevgi insana her şeyi yaptırabilecek bir güçtü. Sevgi varken halen yüreklerde ne gündüz ne de soğuk ve sessiz karanlık gece bozamazdı yıldızların parıltısını. Gecenin korkunç karanlığında parlayan yıldızlarınız olmadığı müddetçe karanlıktan korkmaya mahkumdunuz. Yıldızlara sahip olmanın mutlak yolu ise muhakkak ki sevgiyi yüreklerinde yaşatan insanlara mahsustu.
Velhasılıkelam sevgi bu hayatta elde edebileceğiniz en değerli ve en derin nefesinizdir.
    Daha bitmedi sözlerim.
"Sadece bedenleri, şekilleri, görüntüleri sevenlere ne yazık! Ölüm her şeyi yok edecek. Ruhları sevmeyi deneyin, onlara yeniden kavuşursunuz." diye yazmıştı Marius, Cosette'e. Ölüm her şeyi yok edecekti, ama ruhlara dokunamayacaktı. Anlıyorum ki sevgi, aşka gebe bir anne. Madem aşk bâki idi ve bâki olana duyuluyordu o halde bedenleri sevmeyi bırakıp ruha meftun olanlar aşkı doğuruyordu. Ölüm yoktu ruha, ölüm yoktu! Ne demişti Cemal Süreyya? "Hayat kısa, kuşlar uçuyor." Ama bu cümlenin sonuna noktayı Süreyya değil Victor Hugo koymalıydı şu sözleriyle: "Uçan tüm kuşların ayakları bir iple sonsuzluğa bağlıdır." Uçan kuşlar ruhlardı, ama Hugo'nun dediği gibi ebedilerdi ruhlar. Yerle gök arasında bulamadığınız bedenler yeryüzünün dipsiz karanlık kuyularına aitti, ruhlar ise gökyüzünün derinlerindeki parıltılara. Kuşlar uçmadan kıymet bilinmeliydi, bedenler çürümeden sarılmalıydı. Aksini iddia eden uçan kuşların bedenlerini rüyasında görmek için yalvaracaktı sevgiyi yaratana.

    Zannımca yeryüzü sadakatsizdi. Asıl sadakatli olan fezaydı. Yeryüzü zamana yenik düşüp ona verilen bedenleri çürütmüştü. Ama gökyüzü... Gökyüzü aldığı ruhları en güzel parıltılara çevirip sevenlerinin başının üstünde parlattı. Gökyüzü sevginin vatanıydı.

    Sevmekten asla vazgeçmeyin. Göğünüzü parlatın ki gözünüz kamaşsın. Yıldızlarınızı o kadar çok sevin ki yeryüzü, gökyüzüne olan hayranlığınızı kıskansın. Bir görünüp bir yok olan görüntülerle yetinmek insanları yaşlı gözlerle kabullendiği o alışılmadık gerçeğe-ölüme- sürüklerdi.

   Ah, sarılmaya ihtiyaç duyulan o en korkunç anlarda sarması gereken kolların uzaklarda olması ya da daha beteri çürümüş oldukları gerçeği ne acı bir gerçek! O meleğin kanatları yanınızda değilse kanatların altında olduğunuzu düşleyince şarkınızdaki bütün nağmelere karşılık verilecektir. Solmuş fotoğraf kareleri kaç yıl geçse de güzel duruyorsa, ruhlar da güzel durabilir yüreklerde. Etrafımız duvarlarla çevrili olsa da onlar bizimle. Gözlerini kapat ve düşle. İşte o, orada. O zaman sev! Evreni sana sunulduğu haliyle sev. Kelimelerin duygularına geç kalmasın. Kimseye "Seni seviyorum" demesen dahi sevdiklerini sana getirene daima "Sana meftunum..." de.

Zeynep Barut