SAHRADA BİR SERAP

 "İnsanların çıkarları uğruna neler yapabileceğini kestirebilmek çok güçtür."

~Dostoyevski 

       Ne güzel anlattı anlatacaklarımı. İnsan korkunç bir varlıktı. Belki de aciz bir canlı, yalancı, kurnaz, nankör... Bence insan bunların hepsi ve daha fazlasıydı. İnsan, hele ki bu zamanın insanı, iblise ihtiyaç duymazdı. Zamanın iblisleri insanlardan türüyordu. Yoksa haberimiz olmadan şeytanlar mutasyona mı uğradı? Hayır, hayır! İblislerde bir değişiklik yok, asıl mutasyona uğrayanlar biz zavallı insanlardık. 

   İnsan kendi kendini mahfedendir. Canlıların en üstünü iken canlıların en aşağılığına benzemeyi marifet bilen zavallılardık biz. Allah'ın ihsanı olan "akıl" denen şeyi kullandık. Ama asıl amacı dışında, kafatasında bir süs amaçlı kullandık. "Güçlü olan, zayıf olanı ezer." dedik, doğanın kanununu insanların kanunu ile karıştıracak kadar küçüldük. Ölmekten iliklerimize kadar korktuk. Ama kendi sonlarımızı kendi kararlarımızla getirecek kadar divaneleştik. Biz, güya, kendi menfaatimiz uğruna çevreyi, suyu, havayı yetmedi dünyanın dışına çıkıp uzayı ve hatta bu da yetmedi insanlığı kirlettik. Neticesinde dünyanın sonunun gelmesine bir esbab olduk. Birbirimizi, ruhlarımızı katlettik. Kardeşim, evladım, annem, babam demeden katlettik. Mutluluğu parada, mevkide, makamda, maddede bulacağımızı sandık. Oysa İslamiyet'in yegane nuru Muhammed (s.a.v) maddeden sıyrılmış ve maneviyata yönelmiş bir ruhla mutluluğu bulmuştu. Oysa batının filozofu Diyojen bir fıçının içinde bulmuştu mutluluğu. Ama biz insanlar ne peygamberleri, ne filozofları dinlemiyorduk. Biz yalnızca keyfimizin kâhyasını dinliyor, ona itimat ediyorduk sonuçları umursamaksızın. Aldığımız kararlar neticesinde, kendi deyimimizle, "Bahtımız yaver gitmedi." Armut piş, ağzıma düş, diye bir âlem vardı bizce. Velhasıl biz kaybolduk. Rehberimizi terk ettik ve bilmediğimiz bir diyarda bir harita, bir yoldaş, bir rehber olmaksızın savrulduk. Nereden geldiğini ve nereye gideceğini unutan zavallı bîçarelerdik biz. Söze Dostoyevski'nin kelamıyla başladık ise noktayı da onun kelamıyla koyalım:

"[Allah] sizi kendi iblisinizden korusun."

~Dostoyevski 

Zeynep Barut